Choroba Parkinsona to schorzenie centralnego układu nerwowego, które prowadzi do nieodwracalnego uszkodzenia perikarionów neuronów dopaminergicznych w istocie czarnej śródmózgowia. Istota czarna jest częścią układu pozapiramidowego, odpowiedzialnego za regulację ruchu, w tym napięcia mięśni poprzecznie prążkowanych i inicjowanie ruchów dowolnych.
Mimo intensywnych badań, nadal nie znamy jednoznacznych przyczyn choroby Parkinsona ani dokładnych mechanizmów związanych z degeneracją neuronów. Aktualnie dostępne terapie są głównie objawowe i znacząco poprawiają komfort życia pacjentów.
Stadia choroby Parkinsona :
Okres prodromalny
Jest to początkowa faza choroby. Nie występują w niej jeszcze charakterystyczne zaburzenia ruchowe i z tego powodu niezwykle rzadko stawiana jest diagnoza.
U chorego mogą występować zaburzenia węchu, problemy ze snem, zaparcia oraz zaburzenia nastroju. Pierwsze objawy choroby często uznawane są za oznaki starzenia.
Okres ruchowy wczesny
W tym okresie najczęściej diagnozowana jest choroba, trwa on zazwyczaj około 5 lat, ze względu na niewielkie nasilenie objawów. Jest on nazywany “miesiącem miodowym” .
Okres zaawansowany
Objawy ruchowe stają się bardziej zaawansowane. Dotychczas stosowane, prawidłowe leczenie przynosi słabsze rezultaty. Na tym etapie pojawiają się również skurcze mięśni. W fazie zaawansowanej występują również zaburzenia psychiczne – w tym zaburzenia nastroju i zachowania.
Okres mocno nasilonych objawów
Choroba w tym okresie na tyle postępuje, że w znaczny sposób ogranicza samodzielne funkcjonowanie Pacjenta. Chory większość czasu spędza w łóżku lub na wózku inwalidzkim.
